Kiezen tussen reisagent en werkgever

Aangezien ik zelf nog maar een jonge snaak ben en ik in de professionele wereld vaak te horen krijg dat ik nog maar net uit de pampers ben. Heeft mijn leeftijd ook voordelen in een hr-omgeving. Ik heb namelijk nog een redelijk goede band met de nieuwe generatie opkomende werknemers. Mijn bevindingen zijn dan ook niet gestaafd met een onderzoek, maar louter het vervolg van hoe ik de arbeidsmarkt ervaar en welke feedback ik krijg vanuit werkgevershoek.

Net zoals op economisch vlak staan we voor een keerpunt. Zaken gaan niet meer gedaan worden op de manier dat ze al zolang gedaan worden. Op politiek vlak juist hetzelfde verhaal. De arbeidsmarkt is afhankelijk van deze factoren en volgt dan ook dezelfde trend. De reden waarom al deze zaken verband houden en onderhevig zijn aan dezelfde ommekeer, is dat wij mensen aan het veranderen zijn. En de personen die nog steeds krampachtig proberen vasthouden aan de oude manier van werken, zien hun marktaandeel, macht en populariteit aanzienlijk dalen. 2012 gaat niet het jaar zijn waarin de wereld vergaat, maar zal misschien wel een jaar zijn waar de verandering in ons denkpatroon duidelijk merkbaar gaat zijn.

We merken het nu al op de arbeidsmarkt. Mensen willen leven en hun werk maakt daar een deel van uit, i.p.v. werken om te leven. Mijn generatie vertoont hier al lichte symptomen van, maar degene achter ons gaan pas echt eisen stellen. Een betere work-life-balance, thuiswerk, kleinere bedrijfjes, specialisatie, minder jagen en geleefd worden, maar steeds zoeken naar nieuwe technologieën om evenveel werk te verzetten, maar met minder moeite. Deze en honderd andere zaken tekenen het professionele leven van de werknemer 3.0 en het beleid dat een organisatie gaat moeten voeren om deze werknemer aan te trekken. Alleen bedrijven die deze verandering erkennen en hierop inspelen, zullen de volgende top employers worden. Om je al wat voor te bereiden raad ik werkgevers en hr managers aan om “Happy hour 9 to 5” te lezen.

Dit verklaart ook de titel van deze post. Werk zoeken is niet meer top-of-mind bij afstuderende jongeren. Nee, zij willen zich gaan specialiseren of iets van de wereld zien. Eerst gaan reizen, leven en ontdekken, omdat zij weten dat ze steeds langer en langer gaan moeten werken. Je zou daarom eigenlijk de bedrijfsstandjes op jobbeurzen in scholen moeten vervangen door die van Jetair, Thomas Cook, Neckermann,…
Een situatie die opnieuw zal zorgen voor een enorm tekort aan nieuwe arbeidskrachten, waardoor de war for talent groter gaat zijn dan ooit tevoren.
Om hier als bedrijf niet de dupe van te worden, is er maar één oplossing. Zorgen voor een hr-beleid dat de juiste dialoog mogelijk maakt tussen werknemer en werkgever en de mogelijkheid biedt om een balans te vinden tussen werk en privé. Employer branding (intern & extern) gaat meer dan ooit een sleutelrol spelen in de toekomst van een organisatie. Nu wordt het nog vaak snel even gedaan, omdat het chic staat om te zeggen dat je aan employer branding doet. Allemaal een beetje extreem? Ik denk het niet. Employer branding en hr lijken bijzaak, want sales brengen nog altijd het geld binnen. Maar zonder goed en tevreden personeel sta je nergens als organisatie.

Waarom werknemer 3.0? Eigenlijk hetzelfde principe als bij het internet. (Ik geef toe dat de illustratie nog wat rusty is, maar ben er ook nog niet helemaal uit, misschien zitten we wel aan 4.0.)

In de beginjaren van de industrialisering waren werknemers niet meer dan werktuig voor de rijke fabrieksheren. Het was luisteren of op straat.
Door de socialisering van de politiek en de ingesteldheid van de rijkere zijn we meer en meer gegroeid naar een arbeidsmarkt waar de werkgever nog steeds de wet bepaald, maar de werknemer zijn stem wel kan laten horen. In extreme vorm doormiddel van vakbonden. Ik zet hier een dunne pijl, aangezien er nooit een garantie was dat de stem ook gehoord werd. 3.0 staat voor een gelijkwaardige dialoog tussen werkgever en werknemer. Waar de werkgever het belang kent van een goede werkvloer en hier samen met zijn medewerkers aan wil werken. Werknemers zitten in werkgroepen en kunnen mee de koers van het bedrijf bepalen. Natuurlijk blijft de werkgever de eindverantwoordelijkheid behouden, maar hoeft geen autoritaire beslissingen meer te nemen of toch minder. Ik twijfel of er nog niet een stap tussen zit, maar langs de andere kant zijn het ook evoluties en geen afgelijnde periodes.